---

                                                            

Rodzicu zwróć się do mnie, gdy:

• niepokoi Cię zachowanie dziecka
• zauważasz u dziecka problemy w uczeniu się
• chcesz porozmawiać o dziecku i twoich z nim relacjach
• potrzebujesz wsparcia w procesie wychowania
• masz pytania i nie wiesz do kogo zwrócić się po pomoc
• znajdujesz się w trudnej sytuacji materialnej.

Zapraszam. Postaram się pomóc.

Magdalena Rak 

W każdej ważnej dla dziecka sprawie, spotkam się z Państwem w dogodnym terminie - po wcześniejszym kontakcie poprzez dziennik elektroniczny lub telefonicznym pod numerem:

32 22 41 207

Szanowni Państwo

Dzieci w wielu szkolnym stają przed ogromną ilością wyzwań. Każdego dnia uczą się nowych rzeczy, a ich wiedza jest nieustannie sprawdzana oraz poddawana ocenie. Te lata edukacji szkolnej mają niebagatelny wpływ na kształtowanie osobowości dziecka. Pamiętajmy, że pierwsze kłopoty ucznia i niepowodzenia wywołują zniechęcenie, pasywność. Z czasem większe i wciąż narastające trudności mogą powodować wystąpienie reakcji nerwicowych i trudności wychowawczych. Te sytuacje mogą doprowadzić do zaburzeń osobowościowych, do jąkania albo innych problemów o podłożu psychicznym. Nie wyrównane w porę niedobory osłabiają wydolność umysłową dziecka, wpływają ujemnie na jego stosunek do nauki, szkoły i kolegów. U ucznia z trudnościami w nauce rodzą się coraz silniejsze emocje. Początkowo wstyd, później niepokój, w końcu lęk przed szkołą stanowią podłoże niemal wszystkich zaburzeń nerwicowych. Pierwsze sukcesy, pochwały i wiara we własne siły dodają skrzydeł, które są podcinane, gdy uczeń spotyka się z niepowodzeniami. Gdy liczba tych ostatnich zaczyna lawinowo wzrastać, należy natychmiast zdiagnozować przyczynę problemu i podjąć działania, które pomogą dziecku wrócić na właściwe tory. Może okazać się, że konieczne będzie uczestnictwo w zajęciach korekcyjno--kompensacyjnych. Takie właśnie zajęcia organizowane są w naszej szkole. Mając świadomość, jak ważną rolę odgrywa sukces w życiu każdego dziecka postanowiliśmy właściwie zatroszczyć się o wyrównanie opóźnień i braków rozwojowych, zająć się kształtowaniem pozytywnej motywacji do nauki, stworzyć uczniom możliwość opanowania określonego zasobu wiedzy, umiejętności i sprawności, zapobiegać reakcjom nerwicowym i trudnościom wychowawczym wykryć zadawnione luki dotyczące elementarnych zasobów i umiejętności. 

Wielu rodziców sądzi, że zajęcia korekcyjno-kompensacyjne są tym samym, czym są zajęcia wyrównawcze. Rozróżnienie tych dwóch rodzajów zajęć jest kluczowe, ponieważ od rodzaju otrzymanej pomocy przez dziecko zależy, czy odpowiada ona jego potrzebom.

Zajęcia wyrównawcze są odpowiednie wtedy, gdy dziecko ma zaległości w wiadomościach z konkretnego przedmiotu. Powodem tego może być dłuższa nieobecność w szkole lub słabsze możliwości przyswajania wiedzy z danej dziedziny.

Z kolei, gdy dziecko ma problemy z prawidłowym uczeniem się, wtedy mają zastosowanie zajęcia korekcyjno-kompensacyjne.

Celem zajęć korekcyjno-kompensacyjnych jest przede wszystkim pomoc uczniowi w przezwyciężeniu jego trudności w opanowaniu określonych umiejętności i w przyswojeniu danej wiedzy. Zajęcia te mają także na celu stworzenie dziecku możliwości rozwoju umysłowego i społecznego oraz także emocjonalnego. Celem pośrednim jest zbudowanie u dziecka odpowiedniej samooceny.

 

Ps. RODZICE! PAMIĘTAJCIE, ŻE O PROBLEMACH WASZYCH DZIECI NALEŻY GŁOŚNO I OTWARCIE MÓWIĆ…

O tym, jak trudno wychować własne dzieci, wiedzą wszyscy rodzice. Pamiętając, że w relacjach z dziećmi obowiązuje niepodważalna zasada walizki "co włożysz, to wyjmiesz" należy zdawać sobie sprawę , że los dzieci spoczywa na barkach dorosłych. Każdy z nas miał kiedyś "naście" lat, więc wydawałoby się, że o wieku dorastania wie wszystko, co trzeba. Często mówimy naszym dzieciom, "nie zapominaj, że ja też byłem w Twoim wieku".  To, że okres adolescencji mamy już za sobą, a emocje towarzyszące wspomnieniom tamtych lat są coraz słabsze, stanowi zasadniczą przeszkodę utrudniającą porozumiewanie się z własnymi dziećmi, które mają wiele racji mówiąc, "Wy po prostu mnie nie rozumiecie". Jeżeli kiedykolwiek braliśmy do ręki raz przeczytaną książkę, nie możemy się nadziwić, że przegapiliśmy w niej tyle istotnych wątków. Poznajemy ją więc niejako na nowo. Czy zajmowanie się nastolatkiem nie dostarcza podobnych przeżyć? Niby wszystko "przerabialiśmy" na własnej skórze, a mimo to wszystko na nowo nas zaskakuje. Nasze dzieci w okresie dojrzewania są niezwykle osobliwe. Charakterystyczna jest dla nich labilność uczuciowa (diametralna zmiana nastrojów), rozumowanie emocjonalne, przeczulenie na krytykę ( bardzo łatwo je urazić), przesadna dbałość o swój wygląd, widzenie tunelowe ( jedno niepowodzenie powoduje, że od razu myślą , ze są do niczego), myślenie skrajnościami (używają określeń "wszyscy", "nigdy", "nikt", "zawsze"), życie w poczucie że zawsze mają rację i , że dorośli zawsze się ich czepiają . Nastolatki cierpią często na syndrom "supermana" (uważają, że nic im się nigdy nie stanie), żądają bezwzględnej wolności, oraz bezgranicznego zaufania, w rówieśnikach upatrują autorytetów.  To, co najbardziej nas w nich złości jest efektem niedojrzałej części mózgu zarządzającej poczuciem odpowiedzialności ,motywacją i pojmowaniem moralności, ( często więc kłamią i są krnąbrne, ciężko zagonić je do lekcji i wytłumaczyć im, że nie mogą jechać pod namiot, bo się po prostu o nich martwimy), To prawda, że nastolatki przechodzą przez fazę buntu i niezależności, jednak należy szybko reagować, gdy przestają się uczyć, wagarują nie mówią o swoich problemach, na długie godziny znikają z domu. Wtedy należy natychmiast reagować, by zachowania te nie doprowadziły do demoralizacji. Jesteście partnerami w pracy wychowawczej, dlatego szkole bardzo zależy na owocnej współpracy. Pedagodzy są koordynatorami wszelkich działań profilaktycznych. Na co dzień w swojej pracy spotykają się z problemami uczniów i ich rodzin. źródeł niepowodzeń szkolnych które najczęściej upatrują w środowisku najbliższego rozwoju, czyli rodzinie. Stosunek młodego człowieka do nauki w dużym stopniu zależy od atmosfery opiekuńczo - wychowawczej, na którą składają się postawy rodzicielskie, style wychowania, więź emocjonalna dziecka z rodzicami, pożycie rodziców, a także wzór identyfikacyjny matki i ojca. Jej głównym celem na gruncie szkolnym jest wyposażenie ucznia w arsenał wiedzy, która dawałaby mu mocną ochronę przed podejmowaniem zachowań ryzykownych. Przewodnim celem szeroko rozumianej profilaktyki problemowej jest promocja zdrowego stylu życia i wywarcie na dziecku takiego wpływu, aby podejmowało działania przeciwstawiające się wymienionym wyżej przejawom patologii. To, co najbardziej nas w nich złości jest efektem niedojrzałej części mózgu zarządzającej poczuciem odpowiedzialności, motywacją i pojmowaniem moralności, ( często więc kłamią i są krnąbrne, ciężko zagonić je do lekcji i wytłumaczyć im , że nie mogą jechać pod namiot, bo się po prostu o nich martwimy), To prawda, że nastolatki przechodzą przez fazę buntu i niezależności, jednak należy szybko reagować, gdy przestają się uczyć, wagarują, nie mówią o swoich problemach, na długie godziny znikają z domu. Wtedy należy natychmiast reagować, by zachowania te nie doprowadziły do demoralizacji. Jesteście partnerami w pracy wychowawczej, dlatego szkole bardzo zależy na owocnej współpracy.

 

 

Dbajmy o bezpieczeństwo dziecka w sieci